96c. Een nieuwe levenservaring

Wanneer Ciska de volgende ochtend wakker wordt en in de spiegel kijkt ziet ze haar rode ogen.
“Kom op, meid. Je weet, er zijn meer vissen in de vijver. We kunnen twee dingen doen. Of je blijft hier zitten kwijnen op je hotelkamer tot maandag, of je gaat wat van Lissabon zien.”
Ze kiest wijselijk voor het laatste.
Na een verfrissende douche gaat ze ontbijten.
Er komt een man de ontbijtzaal inlopen en ziet Ciska alleen zitten.
Ze had hem gisteren ook gezien bij het ontbijt, toen zat ze er met Eduardo.

“Ben je maar alleen, vandaag?” vraagt hij verbaasd en neemt plaats naast haar tafeltje.
“Yep, en dat zal voorlopig wel zo blijven,” antwoordt Ciska een beetje benepen.
“Oh, jeetje. Mijn naam is Bruno trouwens,” stelt hij zich voor.
“Ik ben Ciska,” en ze geven elkaar een hand.
Hij kijkt haar begripvol aan, maar vervolgt dan toch weer zijn gesprek. “En wat zijn vandaag je plannen?”
“Moet ik zo nog gaan bekijken.” Ciska probeert te glimlachen, maar ze lacht als een boer met kiespijn.
“Nou, als ik je iets mag aanraden, dan zou ik een wandeling gaan maken in het Park Eduardo de Achtste . Echt heel mooi,” probeert hij tactisch het gesprek een wending te geven.
Bij het horen van de naam echter, voelt ze de tranen opkomen in haar ogen, maar ze probeert deze te onderdrukken. Ze heeft besloten haar verdere verblijf in Lissabon, niet te laten verpesten door deze situatie met Eduardo.
“Ook de haven is heel mooi, prachtige gebouwen. Largo do Carma een hooggelegen ruïne is echt de moeite waard en aan het einde van de dag zou ik zeker lekker gaan eten bij Uma Marisqueira, daar hebben ze heerlijke visgerechten,” vervolgt Bruno zijn gesprek.
Nou dat was spekkie naar haar bekkie. Ze hield heel erg van vis.
“Dank je wel voor de goeie tips, Bruno. Dan ga ik me nu maar eens klaarmaken voor de grote uitdaging: In mijn uppie Lissabon gaan ontdekken.”
“Ik zou je graag Lissabon willen laten zien, maar ik ben hier voor zaken en heb allerlei afspraken vandaag en morgen, dus helaas gaat dat niet lukken.”
“Niet erg, Bruno, ik ben een volwassen vrouw, komt goed!”

Ciska vraagt bij de receptie om een plattegrond van de omgeving en het centrum en waar ze het beste op de metro kan stappen. Nou dat was niet zo moeilijk. Slechts vijftig meter van het hotel is een halte van de metro. Deze ligt ondergronds, vandaar dat ze het niet eerder had gezien.
Ze dankt de dame bij de receptie en begint haar avontuur. Ze heeft de kriebels in haar buik van de spanning, maar het houdt haar niet tegen om de stap te zetten en de wijde wereld in te trekken.
Gelukkig is Ciska niet verlegen en spreekt een beetje Spaans en vloeiend Engels, dus na enkele vragen bij het metrostation vindt ze haar weg naar het centrum.
Na zo’n kwartiertje lopen komt ze bij het Park Eduardo aan.
Een schitterend aangelegd park. Het is prachtig weer en Ciska geniet van het uitzicht, de geur van de struiken en bloemen. Na een wandeling van bijna een uur neemt ze plaats op een van de banken in het park. Van hieruit heeft ze een prachtig uitzicht over het hele park.
Op zulke momenten vindt ze het heerlijk om met haar Hemelse Vader te praten.
Niemand om haar heen, alleen rust en de natuur.
Ze gaat op de bank liggen en staart in de prachtige blauwe lucht. Het zonnetje op haar gezicht verwarmt ook haar ziel. Ze voelt Gods rust over haar heen komen.

Dan hoort ze iemand zingen. Ciska komt overeind en kijkt de richting op vanwaar het geluid vandaan komt. Het is een oudere man die op een bank een stuk verderop zit.
Ze glimlacht naar de man en loopt zijn richting op om hem beter te kunnen horen.
Ciska neemt plaats op een bankje naast hem. Het klinkt recht uit het hart. Een beetje melodramatisch, maar wel mooi.
Wanneer hij klaar is met het lied, applaudisseert Ciska. De oude man bedankt haar en gebaart haar naast hem te komen zitten.
“Waar kom je vandaan?” vraagt hij belangstellend.
“Uit Nederland?”
“Ah, het mooie Amsterdam! Daar heb ik ook ooit opgetreden.”
“U bent dus een beroepszanger?” informeert Ciska.
“Jazeker, ik heb jaren getoerd met een muziekgroep. Wij zongen onze volksliedjes, Fado genaamd, op vele plaatsen in Europa. Een prachtige tijd.”
Ze praten nog eventjes, maar dan neemt ze afscheid en gaat ze verder.
Ciska checkt regelmatig haar telefoon, maar geen bericht meer van Eduardo.
Ze zucht diep, maar pakt dan de moed weer op om verder te gaan.
Onderaan de hoge heuvel ligt een kleine lunchroom, waar ze de heerlijkste broodjes nuttigt. Nog prachtige gebouwen worden gespot, een hapje eten, maar dan gaat ze terug naar het hotel.
Wanneer ze terug is in het hotel krijgt ze een berichtje van Eduardo.
“Sorry lieverd, maar ik kan het niet. Ik heb met mijn vriendin gesproken, maar ze wil echt heel graag dat ik bij haar kom wonen. Ik kan haar niet laten vallen. Al vond ik het heerlijk om jou weer te zien, toch behoort mijn hart aan haar. Klinkt raar, maar dankzij jou weet ik nu zeker dat ik voor haar kies. Ik dacht vaak aan jou, hoe mijn leven met jou eruit zou zien, maar ik weet en voelde dat je nog niet 100% voor mij kon kiezen. Ik voelde jouw angst om deze stap te maken. Je houdt nog teveel van je vrijheid. En dat mag, het is goed zo. Ik hoop dat je nog heel gelukkig wordt en dat er ooit voor jou ook iemand zal komen, waarmee je heel gelukkig wordt.”
Ciska pinkt een traantje weg. Eigenlijk heeft hij helemaal gelijk.
Er zijn soms momenten dat ze wel verlangt naar iemand die er altijd voor haar is, maar ze geniet ook zoveel van de vrijheid, waarin ze nu leeft.
Met die gedachten valt ze in een rustige en diepe slaap.