21. Op elk potje past een dekseltje

Op elk potje past een dekseltje

Thuis snel wat eten klaarmaken en daarna even lekker op Paiq neuzen.
Ze maakt een match met ene Koos. Hij houdt van dansen! Ha, dat is heel leuk, eindelijk een man die graag danst!
Ze chatten even en dan wordt eindelijk de foto zichtbaar.
“Oh my God,” Ciska slaakt een kreet. “Wat een burgerlijk oud mannetje!”
Volgens de gegevens is hij pas 48, maar hij lijkt wel 68.
Om niet meteen een oordeel te vellen en hem meteen te blokkeren, gaat ze nog even door met chatten. “Wat voor dansen, dans je dan?”
“Stijldansen op hoog niveau! Ook de Salsa!”
Ciska bedenkt zich, dat het dan toch niet zo erg zou moeten zijn. Een oud boertje gaat echt geen Salsa dansen. Alhoewel dansen geen leeftijdgrens heeft.
Dansen is voor iedereen. Jong of oud.
Het is leuk, geeft plezier, is goed voor je sociaal leven en bovendien houdt het je soepel, fit én jong.
Het maakt je ook nog eens mentaal sterk; je leert omgaan met afwijzing want ja, het gebeurt ook weleens, dat iemand NEE zegt, wanneer je de persoon vraagt om te dansen. Mannen, maar ook vrouwen.
Ciska had dit ook regelmatig meegemaakt en haar soms zelfs ontmoedigd om nog te gaan dansen, maar ze kreeg de tip om eerst met iemand te gaan dansen die wat ouder is. Dan kon men zien, dat ze toch een goed ritmegevoel voor dansen heeft.
En wees nooit onzeker. Zet je vriendelijkste gezicht op en vraag de persoon met enige charme en je wint zijn/haar hart.

“Ik heb kaartjes voor André Rieu, zou je het leuk vinden om met mij mee te gaan?
Van een vriendin van haar, weet ze dat het een geweldig concert is. Zij was er met haar man heen geweest.
“Superleuk en lief van jou om mij mee te vragen!”
“Geen dank. Het is al over drie weken en ik had tegen mezelf gezegd: Wie er het eerst een match maakt met mij, die vraag ik mee, dus vandaar!”
“Oké, dank je, erg leuk. Zullen we dan snel afspreken, om elkaar wat beter te leren kennen? Misschien kunnen we samen ergens gaan dansen?”
“Is goed, maar komje dan eerst een bakkie koffie doen bij mij!”
“Als het een kopje thee mag zijn, dan kom ik graag. Ik ga a.s. woensdag naar mijn zoon die in dezelfde plaats als jij woont. Vindt je het leuk als ik dan even bij je langs kom?”
“Oh, eh, nu woensdag? Dat is wel erg snel! Maar ja, misschien maar goed ook! Want vorige keer heb ik met iemand 3 weken gechat en toen hadden we afgesproken maar ze was niet op komen dagen?!”
“Nou, zoiets zou ik nooit doen, hoor. Als ik zeg dat ik kom, dan kom ik.”
“Oké, dank je wel. Dan zie ik je overmorgen!”
“Is goed, tot dan!”

Het is woensdag.
Ciska belt aan bij een seniorenflat midden in het centrum.
Wanneer de deur opengaat, kan ze met moeite een lach onderdrukken.
Mijn God. Deze man had dus geruite pantoffels aan en op de profielfoto bij Paiq lijkt hij beslist jonger, dan hoe hij er nu in het echt uitziet.
Waarschijnlijk is het dus een foto van 10 jaar geleden.
Hij ziet er uit als 75. Wat een oubollig mannetje zeg.
“Hallo Koos, je ziet het, ik ben toch gekomen!”
“Ja, ik zie het, fijn dat je er bent. Kom maar binnen!”
Ze stapt het appartementje binnen en het lijkt wel of de tijd hier 60 jaar stil heeft gestaan. Alles staat vol donkerbruine eiken meubelen en overal staan foto’s van zijn gestorven vrouw, nu drie jaar geleden overleden.
Ciska krijgt het er een beetje benauwd van. Van alle kanten wordt ze ‘bekeken’.
Ze blijft echter beleefd zitten en laat zich de thee serveren.
“Dank je wel.” Maar er komt slechts een mompelend:”Is goed” uit zijn mond.
De televisie staat aan. Goede Tijden Slechte Tijden vangt zijn volle aandacht.
“Woon je hier allang, Koos?’ vraagt Ciska belangstellend, maar Koos blijft gefocust op het tv-scherm.
“Ben ik soms te vroeg? Had maar gezegd, dat ik wat later moest komen, dan had je dit rustig kunnen kijken.” Geen antwoord.
Jeetje, dacht Ciska, hoe kom ik hier snel weg? Maar dan is Goede Tijden afgelopen en heeft hij met één oor tijd voor een conversatie, want de televisie blijft aan.
“Je mist je vrouw nog erg, zeker? Was ze ziek?”
“Ja, de K-ziekte.” Ze hoort het verdriet nog in zijn stem.
“Heb je ook kinderen?” probeert Ciska van onderwerp te veranderen.
“Jawel, maar die heb ik al heel lang niet gezien.” Nou, ook geen vrolijk onderwerp dus.
Koos is blijkbaar niet geïnteresseerd in haar leven. Er komt maar weinig uit zijn mond.
De televisie boeit hem blijkbaar meer.
“Koos, ik moet je eerlijk zeggen, dat ik niet zo’n klik met je heb. Ik ben sinds mijn scheiding weer gaan leven. Ik denk dat jij nog meer tijd nodig hebt om het oude los te laten.”
“Oh, maar ik ga bijna elke week dansen bij ons in het wijkhuis. Dat deed ik al met mijn overleden vrouw. We hebben nog samen op dansles gezeten.” En bij die gedachte zwijmelt hij even terug naar het verleden.

Ciska krijgt pijn in haar billen van de oncomfortabele bank. Ze voelt de harde planken ondergrond onder het doorgezakte kussen.
Ze heeft ook pijn in haar nek van het opzij kijken, aangezien hij zowel de 2 als 3-zits bank naast elkaar heeft staan. “Ik zal maar eens gaan,” opperde ze en staat op.
“Oh, waarom ga je nu al weg?” reageert hij verbijsterd.
“Ik denk niet dat wij bij elkaar passen, Koos.”
Bij de deur helpt hij haar nog wel in haar jas. Dat was nog even een galant gebaar.
Ciska geeft hem een kus op de wang.
“Ik hoop dat je begrijpt, dat we nu niet samen naar André Rieu gaan.
Ik neem de vrouw mee, die een relatie met mij wil.” mompelt hij zachtjes.
“Dat begrijp ik zeker, Koos. Ik wens je heel veel geluk, met het op tijd vinden van het juiste dekseltje op jouw potje!” sluit ze positief af.
Hij glimlacht en zwaait haar uit op zijn geruite pantoffels.